اي دل گر از آن چاه زنخدان به درآيي

شاعر : حافظ

هر جا که روي زود پشيمان به درآيي اي دل گر از آن چاه زنخدان به درآيي
آدم صفت از روضه رضوان به درآيي هش دار که گر وسوسه عقل کني گوش
گر تشنه لب از چشمه حيوان به درآيي شايد که به آبي فلکت دست نگيرد
باشد که چو خورشيد درخشان به درآيي جان مي‌دهم از حسرت ديدار تو چون صبح
کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآيي چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت
وقت است که همچون مه تابان به درآيي در تيره شب هجر تو جانم به لب آمد
تا بو که تو چون سرو خرامان به درآيي بر رهگذرت بسته‌ام از ديده دو صد جوي
بازآيد و از کلبه احزان به درآيي حافظ مکن انديشه که آن يوسف مه رو